Μειώστε τις «Στρατιές των Δημοσίων Υπαλλήλων»
και όχι τις Ένοπλες Δυνάμεις
και όχι τις Ένοπλες Δυνάμεις
Η εύκολη πολιτικάντικη λύση για το δημοσιονομικό πρόβλημα, ιστορικά ήταν πάντα ο «περιορισμός του Στρατεύματος» και η «φορολογική αφαίμαξη» των «αδυνάτων» και των «μικροαυτοαπασχολουμένων» πολιτών.
Κανείς ποτέ από τους Μαυροκορδάτους δεν τόλμησε να αγγίξει τους Κοτζαμπάσηδες που ανέκαθεν ήταν και οι υπαίτιοι της κάθε οικονομικής κακοδαιμονίας της χώρας.
Ούτε και τις Στρατιές των «Επιτηδείων ημετέρων» που κατέκλυζαν πάντα το Δημόσιο.
Αυτό το «νοσηρό τρίπολο» (Μαυροκορδάτοι – Κοτζαμπάσηδες – Επιτήδειοι του Δημοσίου) και μέσα στη «συσκότιση» που προκαλεί η «γιγάντια και πολυδαίδαλη μορφή» του Δημοσίου ήταν πάντα (και είναι) η «Γεννήτρια και Τροφός της Διαπλοκής και της Διαφθοράς» που καταστρέφει τη χώρα.
Μόνο που όταν έρχεται η ώρα του πολέμου, ο Στρατός δεν χτίζεται μέσα σε ένα 24ωρο.
Και ο πόλεμος έρχεται ΠΑΝΤΑ. Διότι είναι η δεύτερη φύση του ανθρώπου. Κι ας υπάρχουν άφρονες Μαυροκορδάτοι που αλόγιστα αντιμετωπίζουν τις βάσιμες ανησυχίες των Στρατιωτικών με εθνικά επικίνδυνες και προδοτικές ατάκες του στυλ :
«…Σιγά τώρα μη γίνει πόλεμος, Στρατηγέ…»
Ας δούμε λοιπόν μερικές γλαφυρές λεπτομέρειες περί του ποιος ευθύνεται για το ότι η χώρα είναι ένα βήμα από την χρεωκοπία και γιατί θα πρέπει να στραφούν προς τον δραστικό περιορισμό του αδηφάγου απέραντου Δημοσίου κι επ’ ουδενί στον οποιονδήποτε περιορισμό των Στρατιωτικών Δαπανών. Δαπάνη που τουναντίον θα πρέπει να αυξηθεί δραστικά και άμεσα.
Αναζητώντας τους…Αργόμισθους
«…Ο Ευταξίας ( σημ. Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Μαυρομιχάλη το 1909 επί επαναστάσεως στο Γουδί) μη κατορθώσας δε να προβή εις σπουδαίας οικονομίας, ουδέ να ανεύρει τους λεγόμενους αργομίσθους, ένεκα κομματικών συμφερόντων ηναγκάσθη προς αύξησιν των εσόδων προϋπολογισμού, να επιβάλη νέους φόρους και να προτείνη την κατάργησιν πολλών Ειρηνοδικείων και άλλων θέσεων, τουθ’ όπερ εξήγειρε την κοινήν γνώμην κατά του Στρατιωτικού Συνδέσμου…»
(«Απομνημονεύματα Νικολάου Ζορμπά, Η Επανάσταση στο Γουδί (1909), εκδ. Μέτρον, σ. 153)
Από τότε λοιπόν, εκατό χρόνια πριν, οι κυβερνήσεις – ορισμένα στελέχη τους τουλάχιστον – προσπαθούσαν να μειώσουν τις δαπάνες του Δημοσίου και διαπίστωναν πως στη «ρίζα» του προβλήματος βρίσκονταν οι «υπεράριθμοι» δημόσιοι υπάλληλοι.
Οι οποίοι όμως, ποτέ μα ποτέ δεν κατέστη δυνατόν να «αγγιχτούν», όποια κυβέρνηση κι αν πέρασε.
Καθ’ ότι ανήκαν πάντοτε στους «ισχυρούς ημέτερους» και καλύπτονταν από μια ακατάβλητη ιδιότυπη Ομερτά και (Μαφιόζικη) Προστασία.
(Μόνον από τότε άραγε; Μάλλον όχι. Ο ίδιος ο Καποδίστριας όταν αποπειράθηκε να «νοικοκυρέψει» το Ελληνικό Δημόσιο – Δαπάνες και Έσοδα – το πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή όταν απoτόλμησε να «αγγίξει» στοιχεία της Δημόσιας («Παρασκηνιακής») Ζωής του τόπου (βλ. «Προνόμια») που μέχρι τότε θεωρούνταν κάτι σαν «Κοτζαμπάσικο θέσφατο»).
Κι έτσι φτάσαμε να έχουμε ένα «Θηριώδη Δημόσιο Τομέα» που αριθμεί σήμερα κοντά στο 1,5 εκ δημόσιους υπαλλήλους αλλά παρ’όλα αυτά «τα πάντα στην υπηρέτηση του Πολίτη να κωλυσιεργούν». Οι συντάξεις πχ να εξακολουθούν να αργούν στην έκδοσή τους και το νοσηλευτικό προσωπικό όπως και τα πληρώματα του ΕΚΑΒ να τελούν μονίμως σε (θανάσιμη) έλλειψη.
Φτάσαμε δε στο τραγελαφικό ευτράπελο να υπάρχουν κάμποσες χιλιάδες «υπεράριθμοι» στα γραφεία της ΔΕΗ τη στιγμή που ταυτόχρονα υπάρχει χρόνια έλλειψη κάμποσων χιλιάδων «τεχνικών» (πχ εναερίτες) στον ίδιο Οργανισμό!
Να απαιτείται πχ εκτεταμένη παρουσία ειδικών υποστηρικτικών Ψυχοπαιδαγωγών στα Σχολεία αλλά αντί να καλύπτεται αυτός ο «κρίσιμος κρίκος» της εκπαίδευσης (βελτιώνοντας έτσι άμεσα την εκπαιδευτική παραγωγικότητα) να συνωστίζονται υπεράριθμοι γραφιάδες στις κάθε λογής (αν)οργανικές (βλ παρασιτικές) υπηρεσίες του κάθε Δημόσιου Οργανισμού που με την παρουσία τους απλώς προσθέτουν ένα ακόμη «γραφειοκρατικό βαρίδι» ο καθένας στην πλάτη του ήδη εξαιρετικά επιβαρημένου κοινωνικού συνόλου.
Οι «Πράσινες» Ρίζες της «Υπερτροφίας του Δημοσίου»
H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
http://egersis.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου