Ας αρχίσουμε με το κλισέ: Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Οι νικητές, επίσης, καθορίζουν τις οικονομικές πολιτικές, την επικρατούσα ηθική και το γενικότερο κοινωνικοπολιτικό status quo. Οι Συμμαχικές δυνάμεις, επικρατώντας, στον Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο, των δυνάμεων του Άξονα, ανέλαβαν, έκτοτε, την πολιτική ηγεμονία και κηδεμονία του Δυτικού κόσμου, ενώ, με την πτώση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, το δίπολο καπιταλισμός – κομμουνισμός αντικαταστάθηκε πλήρως, από τις δυνάμεις του οικονομικού φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Μ' αυτή την πρόχειρη αναφορά, καταλήγουμε στο προφανές συμπέρασμα ότι, την πλήρη ευθύνη για τις οικονομικοπολιτικές αποφάσεις, αλλά και για το γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο και τρόπο ζωής που αυτές επέβαλλαν, την έχουν οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν στα χέρια τους την εξουσία τις τελευταίες, επτά σχεδόν, δεκαετίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν ούτε φασιστικές ούτε εθνικοσοσιαλιστικές πολιτικές καταβολές και κοσμοθεωρία, καθώς, με το τέλος του Β' Π.Π., ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός τέθηκαν στο περιθώριο, είτε μέσω πολιτικής προπαγάνδας, είτε μέσω νομοθεσίας. Ο φασισμός, μάλιστα, κατέληξε, από πολιτική θεωρία και ιδεολογία, να αλλάξει περιεχόμενο, φτάνοντας στο σημείο να έχει επικρατήσει η χρησιμοποίηση του όρου για την περιγραφή κάθε αρνητικής και απολυταρχικής συμπεριφοράς.
Συγκρίνοντας την οικονομικοπολιτική κατάσταση του σήμερα, στον Δυτικό κόσμο, μ' αυτή της περιόδου του Μεσοπολέμου, πολλοί δημοσιογράφοι και αναλυτές βρίσκουν σημαντικές ομοιότητες, μη ξεχνώντας να συμπληρώσουν ότι αυτές οι συνθήκες αποτέλεσαν καίριο παράγοντα, που βοήθησε στην άνοδο των ευρωπαϊκών εθνικιστικών κινημάτων της εποχής. Εξάλλου, ο φασισμός δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η έκφανση του ιταλικού εθνικισμού της εποχής, ο ναζίσμός η αντίστοιχη έκφανση του γερμανικού εθνικισμού, ενώ θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τους φαλαγγίτες στην Ισπανία, την Σιδηρά Φρουρά στη Ρουμανία, την 4η Αυγούστου στην Ελλάδα, τους μελανοχίτωνες στην Αγγλία κ.ο.κ. Κινήματα με πολλές ομοιότητες και σημαντικές διαφορές, αλλά, προπάντων, δυναμικά, επίκαιρα, μαζικά, λαϊκά και βαθειά πολιτικοποιημένα, τουλάχιστο στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Στην Ελλάδα του σήμερα, τα δύο θέματα που μονοπωλούν την πολιτική ατζέντα και την καθημερινότητα του νεοέλληνα είναι η οικονομική κρίση και η λαθρομετανάστευση, κυρίως ως αιτία της κατακόρυφης αύξησης της εγκληματικότητας στα αστικά κέντρα. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που, για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση, υπάρχει τόσο μεγάλη αμφισβήτηση για τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας και τόσο μεγάλη παράλληλη άνοδος για τα κόμματα της αριστεράς και της ακροδεξιάς. Μία ακροδεξιά που, επίσης για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση, συγκεντρώνει υψηλά ιστορικά εκλογικά ποσοστά, μέσω του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής, αν και αντιμετωπίζει άλλου είδους δομικά και οργανωτικά προβλήματα, η ανάλυση των οποίων δεν είναι της παρούσης.
Εδώ, αξίζει να συμπληρώσουμε, ότι, εκτός από τις γνωστές κομματικές δομές, ιδιαίτερη ανάπτυξη γνωρίζουν και διάφορες πολιτικές πλατφόρμες, κατά κύριο λόγο προσωποκεντρικές, με κεντρικό πυρήνα ύπαρξης την έκφραση ενός επιδερμικού πατριωτικού λόγου, μίας σκληρής αντιμνημονιακής στάσης, ορισμένων προτάσεων με ενδιαφέρον, αλλά και με αρκετά θολές πολιτικές καταβολές και ακόμα πιο θολές επιδιώξεις. Μία πρόχειρη έρευνα στην πολιτική πορεία ατόμων όπως ο Θεοδωράκης, ο Καζάκης ή ο Καραμπελιάς ενισχύει τα ερωτήματα και τις αμφιβολίες για τις προθέσεις και τον ρόλο των πολιτικών πρωτοβουλιών τους.
Το πληγωμένο πατριωτικό αίσθημα μίας μεγάλης μερίδας των Ελλήνων έχει αρχίσει, λοιπόν, να εκφράζεται,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου