Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Γιατί από όλα τα είδη του φανατισμού, μάς έχουν απομείνει, σήμερα στον κόσμο, μόνο ο θρησκευτικός και ο ποδοσφαιρικός; Γιατί δεν έχουμε πολιτικό, πολιτισμικό, πατριωτικό η κάποιο, άλλου είδους, φανατισμό;

Δυστυχώς, εκτός από την Ψυχολογία δεν μπορεί καμιά άλλη επιστήμη να μας δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Στις μέρες μας, η θρησκεία και το ποδόσφαιρο προκαλούν δυνατές και βαθιές συγκινήσεις, αλλά και συναισθήματα. Τα συν-αισθήματα αυτά καθοδηγούνται συνήθως από τον κοινό στόχο, την αντιπαράθεση, το αίσθημα της ταύτισης με τους «συν-οπαδούς».

Στη θρησκεία, βέβαια, υπάρχουν τα «δύσκολα»: οι νηστείες και οι προσευχές. Στην περίπτωση όμως του ποδοσφαίρου δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια. Δεν είναι τυχαίο ότι το ποδόσφαιρο ταυτίστηκε στο «μέσο πολίτη» και τον «προλετάριο» με τον καναπέ και την μπίρα. Είσαι ξάπλα, παρακολουθείς χαλαρωμένος την παράσταση του αντρικού σκληρού αγώνα και στην ψυχή σου υπάρχουν εναλλακτικές συγκινήσεις: ανεβαίνει και η χαρούμενη περηφάνεια και η δίκαιη οργή. Τέλειος συνδυασμός για έναν αποβλακωμένο «μέσο πολίτη» …

Πότε θα καταλάβουμε ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι η πραγματική ζωή; Ότι δεν είναι αγώνας για κάτι καλύτερο, αλλά ένα ανούσιο τρέξιμο πίσω από μια άψυχη μπάλα; Θα μπορούσε να το αποκαλέσει κάποιος κακόγουστο θέατρο, μα ούτε καν θέατρο δεν είναι.
Σήμερα οι «συν-οπαδοί» έχουν άλλους «στόχους»: το νέο πρωτάθλημα, το νέο κύπελο, τις νέες «νίκες». Και αυτό δεν έχει τελειωμό, αφού υπάρχει πάντα ο κύκλος «προϊόν-χρήμα-προϊόν …»

Το ποδόσφαιρο είναι μίμηση του πολέμου, της μάχης, των καυγάδων, ενός μεγάλου ξυλοδαρμού. Γι’ αυτόν τούτο το λόγο αγγίζει τόσο δυνατά τις ανδρικές ψυχές. Τις αγγίζει γιατί απελευθερώνει την ενέργεια του άνδρός. Γι’ αυτό οι ποδοσφαιρικές νίκες γιορτάζονται σαν μεγαλειώδεις «αληθινές» γιορτές, γι’ αυτό από τις ποδοσφαιρικές νίκες εκστασιάζονται τόσο οι άνδρες, γι’ αυτό οι νίκες αυτές μοιάζουν τόσο αληθινές …

Δεν υπάρχουν σχόλια: