Τρίτη 21 Απριλίου 2009

21Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967- ΑΦΙΕΡΩΜΑ...


Πριν από 42 χρόνια τα άρματα των Παπαδόπουλου, Μακαρέζου, Παττακού επέβαλαν στον ελληνικό λαό την επτάχρονη δικτατορία.

42 χρόνια μετά θα ξαναγραφούν τα ίδια και τα ίδια, θα εκφωνηθούν λόγοι της δεκάρας, θα επαναληφθούν τα ίδια βαρετά κλισέ για τους πραξικοπηματίες και το πώς κατέλυσαν την Δημοκρατία.Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 παρουσιάζεται σαν ένα στιγμιαίο γεγονός. Όλοι οι ρέκτες που θα χύσουν τα κροκοδείλια δάκρυα για την δημοκρατία που χάθηκε δεν θα βγάλουν λέξη για το πώς φτάσαμε ως εκεί.

Το 1967 η βουλή είχε μετατραπεί, κατά την έκφραση του Γεωργίου Παπανδρέου, σε οίκο ανοχής και η δημοκρατία δεν ήταν παρά μία πεπειραμένη μελαχρινή με τσακίρικα μάτια, πονηρό μουτράκι και ένα κορμάκι με μικρά ηδονικά τρεμουλιαστά λακκάκια. Πόρνη που τριγυρνούσε........... στα έδρανα της βουλής με το βρακί της η και χωρίς βρακί. Κούναγε προκλητικά το τροφαντά πισινά και τους πουδραρισμένους γλουτούς της. Ανέμιζε δύο μαστάρια καλά κρεατωμένα, σφικτά, γεροστεκούμενα με μεγάλες καστανόμαυρες ρώγες ορθωμένες. Έβαζε χέρι στη σχισμή του παντελονιού τους και οι 300 κερατάδες με βλέμμα απλανές, με μισάνοιχτο στόμα ευχαριστούσαν εκ βάθους καρδίας την καλή κυρία που το σπίτι της ήταν τόσο εξυπηρετικό.

Μέσα σ’ αυτό το μπορντέλο δεν υπήρχαν πλέον, εκτός εξαιρέσεων, παρά βουλευτές εξαγορασμένοι και βουλευτές προς εξαγορά. Όλοι αυτοί, και ήταν 45, που σαν βουλευτές της Ένωση Κέντρου, δέχτηκαν με αυτές τις συνθήκες να εγκαταλείψουν το κόμμα τους και να γίνουν υπουργοί. Θα έπρεπε να παραμείνουν στην συνείδηση του ελληνικού λαού η ντροπή του κοινοβουλευτισμού και όμως ο Μητσοτάκης ζει και βασιλεύει και επί πλέον μας κληρονόμησε την σπορά του.

Έξω ο λαός σπρωχνόταν στα πεζοδρόμια από πολιτικατζήδες της κακιά ώρας που δεν ξέρανε τι τους γινότανε και τι θέλανε.

Το δίδυμο της αριστεράς ΕΔΑ (νόμιμη) ΚΚΕ (παράνομο) ακολουθώντας την παλιά και πάγια «πολιτική» του εναντία και κόντρα, το μαντζούνι της ύπαρξης της, έσπρωχνε τον λαό στο αγώνα και στην πάλη, χωρίς στόχους, σκοπό και λύσεις. Το μόνο που έκανε ήτανε να επαναλαμβάνει το ηττοπαθές καλαμπούρι: «ο Θεός να βάλει το χέρι του»! για να την πιάσουν χαράματα στον ύπνο και να την σύρουν με τις πιτζάμες και τα νυχτικά στα κρατητήρια και στις εξορίες.

Ο Ανδρέας(κλικ) που κατέπλευσε στην Ελλάδα μετά 30 χρόνια, χρησίμευσε σαν σύνδεσμος της CIA με την Ένωση Κέντρου του πατέρα του, χειροφίλησε την Φρειδερίκη, αποφάσισε να υπερκεράσει την αριστερά ΕΔΑ/ΚΚΕ. Δημαγωγώντας ασύστολα, οδήγησε τις πλάνες του λαού και ακολούθησε την αλήθεια της ιστορίας για να βρεθεί στο Πικέρμι και από εκεί με το αμερικάνικο διαβατήριο(κλικ) στη τσέπη να την κοπανίσει, αφήνοντας τον λαό στο σκοτάδι.

Σήμερα 42 χρόνια μετά, οι ίδιοι άνθρωποι αδύναμοι, άβουλοι, ταπεινοί παθητικά υποταγμένοι στην οποιαδήποτε μοίρας τους και φοβερότεροι μοίρα από την κομματοκρατία δεν υπάρχει, αποτελούν την άρχουσα ελίτ, μια άρχουσα ελίτ στενοκέφαλη, απαιτητική, αυταρχική, επίμονη στις ελάχιστες ηλίθιες ιδέες της τις ριζωμένες στο κουτοπουλίσιο κεφάλι της πιστό αντίγραφο της κομματικής της ρίζας με μία γερή δόση υστερίας επιπλέον.

Δεν χτυπάνε πλέον τον Αντρέα στη ταράτσα της Μπουμπουλίνας.

Η Μπουμπουλίνας μετακόμισε. Εγκαταστάθηκε στα ΜΜΣ(κοταδισμού), στις ΜΚΟ, στα Πανεπιστήμια, στα Σχολεία. Εκεί χτυπάνε τον Ελληνικό λαό οι εγκάθετοι του Νεοταξίτικου χουντισμού. Προσπαθούν να επιβάλουν στους Ελληνες την ισοπεδωτική ομοιομορφία της Νέας Τάξης του αμερικανισμου. Σήμερα, 42 χρόνια μετά,"βαράνε" τις παραδόσεις τους, την ιστορία τους, το είναι τους.

Το ΕΑΤ/ΕΣΑ μεταλλάχθηκε(κλικ) στην νεοταξίτικη GESTAPO του ΕΛΙΑΜΕΠ και των διαφόρων καλοταϊσμένων χωματερών και αποθετηρίων σκέψεις που με πολύ λογισμό, συμπλεγματική μανία βυσσοδομούν κατά της Ελλάδας. Πρακτορεύουν ξένα συμφέροντα προσπαθώντας να κάνουν τους Έλληνες αντικείμενα χωρίς μνήμη, χωρίς παρελθόν και μέλλον, κατακάθια δουλοπαροίκων της νέας φεουδαρχίας της Νέας Τάξης.

Οι συμπλεγματικοί σκυλάνθρωποι αγράμματοι υποδεκανείς της ΕΣΑ που έπαιζαν μπάλα με το σώμα του Ανδρουλάκη -- Μίμη δεν σε πονάνε πλέον οι κατεστραμμένοι αυχενικοί σου σπόνδυλοι; -- κλονοποιήθηκαν στα σημερινά νεοταξίτικα σκυλιά του Παβλόφ, Δήμου, Σωμερίτη Μανδραβέλη, Βερέμη, Πρετεντέρη, Δραγώνα, Λιάκο......., που γαβγίζουν λυσσάρικα στο άκουσμα των λέξεων πατρίδα, έθνος, θρησκεία.

Σήμερα, 42 χρόνια μετά, τα δεκανίκια της Νέας Τάξης έχουν επιβάλλει στους Ελληνες την πλέον στυγνή δικτατορία που θέλει να καταργήσει κάθε εθνική συγκρότηση και συλλογική υπόσταση και να μας ρίξει πίσω σε μία νέα αποικιοκρατία με σύγχρονο μανδύα.
tabouri


Στις 21 Απριλίου του 1967 και ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τις 28 Μαΐου, αξιωματικοί του στρατού, υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου, και συμμετοχή του ταξίαρχου Στυλιανού Παττακού και του συνταγματάρχη Νικόλαου Μακαρέζου κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα.

Έχοντας εξασφαλίσει περίπου 100 τεθωρακισμένα στην περιοχή της πρωτεύουσας, οι πραξικοπηματίες κινήθηκαν τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου και κατέλαβαν αρχικά το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Στη συνέχεια έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο έκτακτης ανάγκης του ΝΑΤΟ με κωδικό Σχέδιο Προμηθεύς, με αποτέλεσμα να κινητοποιηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής. Το συγκεκριμένο σχέδιο προορίζονταν για την αναγκαστική ανάληψη εξουσίας από το στρατό με σκοπό την εξουδετέρωση κομμουνιστικής εξέγερσης, σε περίπτωση που εισέβαλλαν στην Ελλάδα δυνάμεις του Σοβιετικού Στρατού[5].

Ο έμπιστος του βασιλιά αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, στρατηγός Γ. Σπαντιδάκης, αντικαταστάθηκε από τον Οδυσσέα Αγγελή. Ο Αγγελής κάνοντας χρήση του νέου του αξιώματος έδωσε εντολή στο Γ' Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη να εφαρμόσει το Σχέδιο Προμηθεύς σε όλη τη χώρα.

Από τη Βικιπαίδεια

Η μοναδική προσπάθεια για να αντιμετωπιστεί εγκαίρως το πραξικόπημα ήταν από την πλευρά κυρίως του υπουργού Δημόσιας Τάξης Γεωργίου Ράλλη ο οποίος προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον ταξίαρχο Ορέστη Βιδάλη για να κινητοποιήσει το Γ' Σώμα Στρατού (Θεσσαλονίκη). Δεν πρόλαβε, αφού το σχέδιο Προμηθεύς είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή με αποτέλεσμα ο ταξίαρχος Βιδάλης να αγνοήσει το σήμα του Ράλλη.

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στο Ελαιοχώρι Αχαΐας, με πατέρα το δάσκαλο του χωριού τον Χρήστο Παπαδόπουλο και μητέρα την Χρυσούλα. Ήταν μεγαλύτερος από τα άλλα δύο αδέλφια της οικογένειας, τον Κωνσταντίνο και τον Χαράλαμπο. Τελειώνοντας το λύκειο το 1937, εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων όπου παρακολούθησε τριετή εκπαίδευση μέχρι το 1940, όπου υπήρξε αρχηγός τάξεως[εκκρεμεί παραπομπή]. Αποφοίτησε πρώτος ως ανθυπολοχαγός πυροβολικού.[εκκρεμεί παραπομπή] Παντρεύτηκε το 1941 τη Νίκη Βασιλειάδη και απέκτησε δύο παιδιά μαζί της, τον Χρήστο και την Χρυσούλα. Το 1970 πήρε διαζύγιο και παντρεύτηκε την ερωμένη του Δέσποινα Γάσπαρη, με την οποία απέκτησε μια κόρη.[1]

Άνοδος

Οι απόφοιτοι της τάξης του 1940 της Σχολής Ευελπίδων σύντομα θα εισέρχονταν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 ο δκτάτορας της Ελλάδος, Ιωάννης Μεταξάς είπε το ιστορικό «OXI» στις ιταλικές δυνάμεις για την παράδοση της Ελλάδος στον Μπενίτο Μουσολίνι. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος σαν ανθυπολοχαγός πυροβολικού πολέμησε εναντίον τους αλλά και εναντίον της γερμανικής εισβολής στις 6 Απριλίου 1941. Το 1944, με την βοήθεια των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, διέφυγε στην Μέση Ανατολή όπου και του απονεμήθηκε ο βαθμός του υπολοχαγού.

Δικτατορία, εξέλιξη και πτώση

Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, αρχικά ανέλαβε το υπουργείο Προεδρίας και το Δεκέμβριο του 1967 έγινε πρωθυπουργός και υπουργός Εθνικής Αμύνης. Το 1972, ο επίορκος αξιωματικός ορκίστηκε αντιβασιλιάς και το 1973 Πρόεδρος Δημοκρατίας. Ανατράπηκε στις 25 Νοεμβρίου 1973 από το Κίνημα του Ταξίαρχου Δ. Ιωαννίδη και αφού είχαν προηγηθεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973. Τον Ιούλιο του 1974, μετά τη μεταπολίτευση, εκτοπίστηκε στην Κέα, όπου παρέμεινε μέχρι την 21 Ιανουαρίου 1975, οπότε και έγινε η μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού. Καταδικάστηκε αργότερα (Αύγουστος 1975) από ειδικό δικαστήριο (πενταμελές εφετείο) σε θάνατο, για εσχάτη προδοσία. Η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά, με απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (στον οποίο αποδίδεται η ιστορική φράση «... και όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια»). Πέθανε μετά από χρόνια ασθένεια στο Λαϊκό Νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν,το 1999 μη έχοντας μετανοήσει για τις πράξεις του και ουδέποτε δεχόμενος προτάσεις αμνηστίας.

πηγή: el.wikipedia.org

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Ζητω η 21 Απριλιου 1967!

Ζητω ο εθναρχης Γεωργιος Παπαδοπουλος!

Ζητω ο Εθνοσωτηρας Γεωργιος Παπαδοπουλος!

Ζητω ο χρυσους αιων του Παπαδοπουλου, 1967 1972!

Ζητω το Ελληνικων εθνος!